Boukje vertelt over haar keuze om therapeut te worden

“Als je maar gezond bent!” Deze uitspraak doet nog steeds mijn haren rijzen. Op mijn 23e bleek ik allerlei klachten te hebben, die ik al jaren heel hard aan ’t negeren was: iedereen heeft wel eens hoofdpijn, toch?! Maar op een dag kon dat niet meer: dagelijks misselijk wakker, extreme hoofdpijn en mijn benen konden me op dagen niet meer dragen. Na aardig wat onderzoeken te hebben ondergaan, was “atypische, chronische migraine” uiteindelijk de naam die ze aan mijn ziektebeeld hingen, maar echt veel verder kwam ik daar niet mee. Medicijnen deden niks, hadden veel bijwerkingen, en artsen vertelden me dat de hoofdpijn tussen mijn oren zat, en dat ik qua bloeduitslagen perfecte resultaten had. Was ik dan wel echt ziek? De signalen van mijn lichaam logen er niet om: braken, vreselijke hoofdpijnen, spierkrampen, -pijnen en -spasmes, neurologische uitvalsverschijnselen, dat was allemaal wel heel erg duidelijk “niet normaal”.
Dankzij psychotherapie leerde ik vragen te stellen: wat wil ik met mijn leven, wat kan nog wel, waar wil ik mijn energie aan besteden? Met vallen en opstaan leerde ik beter naar mezelf te luisteren, keuzes maken die voor mij goed waren. En ik nam me voor om “elke dag een beetje (te) vieren” zoals Rowwen Héze dat zingt. Ik accepteerde de slechte dagen en vierde de goede, en gaf niet op: ik bleef zoeken naar mogelijke oorzaken en oplossingen, ik probeerde verschillende therapieën, zocht naar dingen die ik wel kon beïnvloeden. Zo lette ik op mijn eten (zoveel mogelijk onverwerkte producten, geen suiker), en begon ik (117kg wegend) met hardlopen om mijn conditie te verbeteren. Qua afvallen gebeurde er niet viel, maar na 3 jaar lukte het me om eindelijk 5km te lopen aan een stuk… en 2 jaar later, dankzij een misverstand met een vriendin van me, liep (walkrun) ik zelfs een halve marathon!
Ik vroeg me wel eens af: “waar doe ik het voor?” als ik nog steeds niet was afgevallen. En dan bedacht ik me dat mijn gezonde eten vast wel beter voor me was dan zakken chips en fastfood en zo. En dat hardlopen, hoe weinig en langzaam ook, vast wel beter was dan helemaal niks doen. Ook al viel ik niet af. Uiteindelijk had ik het geluk om een combinatie te vinden die klikte, het laatste stapje was toch voedingsgerelateerd, ondanks dat ik dacht dat ik nu toch echt wel alles geprobeerd had. Na 4 weken had ik willen opgeven, maar mijn partner zei dat ik nog even door moest gaan, geef het nog een maandje. Na 6 weken had ik geen migraines meer, stond ik fluitend naast mijn bed, en waren bijna alle klachten weg!
Twee jaar later liep ik tegen een fysiotherapeut aan, die heel breed geïnteresseerd is, en die raadde mij aan om Klinische Psycho-Neuro-Immunologie te gaan studeren. Ik deed het eerste jaar voor mezelf, maar zag meer en meer hoe ik andere mensen zou kunnen helpen met hun proces. De therapeut in mij was en is ontwaakt!